Dzisiaj jesteśmy o rok starsi. O wa! Mam nadzieję, że wszyscy bawili się doskonale. Że wszyscy z hukiem przywitali już 3-ci w tym stuleciu Nowy Rok. Ja także zaliczyłam bardzo udaną noc. Jadąc nad ranem do domu, usłyszałam w radio skoczną melodię "Mambo no.5". Mambo! Takt mambo natychmiast mi się skojarzył z dwoma innymi Sylwestrami. Ach, te wspomnienia! Co ja dzisiaj mam z tymi wspomnieniami? Dlaczego tak uparcie mnie nachodzą?

wspomnienia sylwestrowe na Sylwester z Masajami

Mój pierwszy tutaj wystrzałowy Sylwester w Kanadzie, otworzył mi oczy na nowy świat, w którym się naraz znalazłam. Znajomości miałam wtedy jeszcze znikome, rachityczne, i może dlatego tak bardzo się ucieszyłam kiedy Ralph zaprosił mnie na bal sylwestrowy, organizowany przez jego "Country and Golf Club". (Ralph świadomy mojego krótkiego kanadyjskiego "stażu", w bardzo dyskretny sposób uprzedził mnie, iż będzie to impreza na wysoki połysk; nie chciał abym poczuła się zaskoczona. Powiedział, że naprzód zbierzemy się w jego klubie na parę drinków. Samochody zostaną na parkingu a my udamy się autokarem do 5-ciogwiazdkowego hotelu w śródmieŚciu, na super elegancki bal z wystawną kolacją. Ci, którym w końcu nogi czy głowa odmówią posłuszeństwa, mogą przenocować na miejscu. O to też zadbano. Ci mniej upojeni, wrócą do klubu, gdzie sobie zdziebko odpoczną przy czarnej kawie lub "prairie oyster" (taka niby odtrutka na alkohol), po czym sami zawiozą się do domu. Co za organizacja! pomyślałam z uznaniem.
Przeprowadziłam rajd na szafy i w efekcie końcowym, wyłowiłam klasyczną kreację Niny Ricci, zakupioną kiedyś w Paryżu. Wówczas sprawiała wrażenie lekko workowatej (taka była moda), teraz leżała jak ulał. Dokupiłam tylko nowe akcesoria i po krzyku. Nawet jeśli nie będę błyszczeć, na pewno Ralphowi wstydu nie przyniosę uznałam.

Błyszczeć? Boże! Czy ja zwariowałam? Z czym do gości? Całe szczęście, że ja w moim wokabularzu nie prowadzę słowa kompleks. Inaczej z miejsca miałabym całego Sylwestra z głowy. Albowiem kiedy z pobliskich foteli zaczęły spływać na dywany nonszalancko porzucone płaszcze i etole z norek i szynszyli, kiedy w świetle kinkietów zabłysły brylantowe kolie, kolczyki i pierścionki wymiaru pięciocentówek (raczej niefortunne porównanie), zrozumiałam, że znalazłam się na swoistej, wyszukanej rewii mody i biżuterii, z akcentem na rywalizacji. Sylwester w tym interesie był ni pri czom tut. Ot, okazją dla tych pań z tutejszego high-life`u do zaprezentowania najnowszego zakupu (czytaj inwestycji).

Na balu usadzono nas przy trzech 10-cioosobowych stołach i wręczono efektowne, w skórę oprawione menu. Po co? Cholera wie, bo i tak cała sala jadła to samo. Natomiast nie tak samo wyglądała. Musiałam w duchu przyznać, że nasze trzy stoły były niewątpliwą Francją-elegancją. Panowie w smokingach, panie w długich sukniach. Aliści pozostałe stoły były istną Argentyną-mieszaniną. Cicer cum caule (czyli "groch z kapustą" tyle, że po łacinie). Był pan w czarnym fraku i ...białych skarpetkach. Był pan w białym fraku i czrwonych skarpetkach. Był pan w smokingu i kraciastej koszuli. Jeden pan wystąpił w ubraniu ze srebrnej lamy (sic!) i srebrnych, kowbojskich butach na koturnach. Czyżby ekscentrycy? Nuworysze? Ignoranci salonowi? Co? Bowiem z frakami, smokingami i ciemnymi ubraniami sąsiadowały beztrosko, bez jakiejkolwiek żenady, jasne marynarki i blezery w bajecznych odcieniach. Hmm, na upartego można i tak. Widocznie dyrekcja hotelu uznała, że pecunia non olet, czyli, że forsa nie śmierdzi i wpuszczała każdego kto tylko zapachniał im większym szmalem.

Garderoba pań też przedstawiała niezwykły melanż. Od spodni poczšwszy, poprzez stroje wszelkiego rodzaju (w tym i przezroczyste), suknie długie do podłogi lub takie mini, mini, że przez majtki szyję można było oglądać. Dalibóg, na takim niby super, ale w sumie "misz-masz" balu, w życiu jeszcze nigdy nie byłam.

Obserwując spode łba te baloniki, te potworne kapelusiki, słuchając piszczałek i trąbek, nagle, bez uprzedzenia, zakradło mi się do głowy wspomnienie innej, ale jakże odmiennej, nocy sylwestrowej. Aż się sama zdziwiłam, że tak wyraziste, albowiem ja nie hołduję łzawym reminiscencjom. Jestem raczej z tych co to: "było, nie jest - nie pisze się w rejestr". To jest moją dewizą. Ja wierzę w jutro! Ale wspomnienie powracało uparcie. Tak nurtowało, że w końcu, wbrew logice, zasłuchana w siebie, serdecznymi myślami cofnęłam się wiele lat wstecz. "Chelsea Arts Ball" w Londynie odbywał się na Sylwestra w The Royal Albert Hall (największej sali koncertowej świata). Był początkiem (i gwozdziem zarazem), karnawału. Był niezwykłym, roztańczonym, szalonym, pomysłowym, cudownym balem kostiumowym. Bawiła się arystokracja i pospólstwo. Finansjera i cyganeria. Dziekani i studenci. Erudyci i głupcy. Damy i nie damy. Bawiono się wspaniale w idealnej, acz podpitej, symbiozie. Glejtem do tej zabawy było posiadanie biletu. A bilety zdobywało się jeszcze w lecie, i to, na ogół, przez znajomości. Natychmiast stawały się walutą obiegową. Ludzie się o nie zabijali. (Niejeden cwaniak ustawiał sobie całoroczny budżet, robiąc tylko przez chwilę za efemerycznego "konika".) >>więcej

Powrót

SZCZEGÓLNIE POLECAMY OFERTY SYLWESTROWE